Είμαστε ή δεν είμαστε έτοιμοι να πάμε στην επαρχία;

Δεν νομίζω ότι είμαστε ακόμα έτοιμοι να μετακομίσουμε στην επαρχία, και ο λόγος είναι ένας και μοναδικός: Δεν μπορούμε να ζήσουμε στην ησυχία. Αυτή είναι η αλήθεια, αυτός είναι ο λόγος και φυσικά αυτό είναι το αποτέλεσμα γιατί δεν επιλέγουμε τόσα πολλά θετικά που έχει η επαρχία, ενώ αντιθέτως καθόμαστε στην Αθήνα να στριμωχνόμαστε, να κάνουμε πολλές φορές τον 3πλάσιο χρόνο να καλύψουμε μια απόσταση, να μην μπορούμε να αναπνέουμε, να φτάνουμε τελικά και να χάνουμε άλλο τόσο χρόνο να παρκάρουμε κτλ. Η ώρα έχει φτάσει, σκεφτείτε όλοι αν όντως μπορείτε να αφήσετε τα κέντρα και να πάτε στο χωρίο σας, να ζήσετε μια ζωή στην ηρεμία έχοντας τα πάντα σε πολύ καλύτερη ποιότητα και ποσότητα. Σκεφτείτε αν μπορείτε να παρατήσετε την φασαρία της πόλης και να ακολουθήσετε τον δρόμο που ακολουθεί όλη η Ευρώπη και σε μερικά χρόνια θα είναι της μόδας, δηλαδή την αποκέντρωση. Ακόμα και αν έχετε πολλά να χάσετε φεύγοντας από το κέντρο, είμαι απόλυτα σίγουρος ότι ούτε τα μισά από αυτά που νομίζετε δεν τα έχετε τελικά ανάγκη. Ούτε τα μισά δεν σας είναι απαραίτητα, αλλά αντιθέτως πολλά περισσότερα χρειάζεστε από αυτά που έχετε και μπορείτε να τα βρείτε εκεί, στο χωρίο σας, στην κωμόπολη σας, στο νησί σας. Τα λέμε όλοι εκεί…

Μια γενιά που θα μπορούσε να έχει όσα επιθυμεί, και όσα ονειρεύεται..

Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Οι νέοι σήμερα, δεν έχουν την δύναμη του μυαλού που χρειάζεται για να μπορέσουν να καταλάβουν πως άλλο πράγμα είναι να παίρνεις αυτό που αξίζεις και να το διεκδικείς, και άλλο είναι να είσαι γκρινιάρης και κατά συνέπεια αντιπαραγωγικός νομίζοντας οτι αδικείσαι, νομίζοντας ότι δεν αξιολογείσαι σωστά, νομίζοντας ότι δεν εσύ δεν είσαι για αυτές τις δουλειές. Εκεί ακριβώς δημιουργείται το πρόβλημα.

Η ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΤΑ είναι ο μόνος λόγος που υπάρχει ένας υπάλληλος σε μια εταιρία, και το ΚΕΡΔΟΣ είναι ο μόνος λόγος που υπάρχει η εταιρία. Αν λοιπόν δεν συνυπάρχουν αυτά τα δύο τότε πρέπει να ληφθούν κάποιες αποφάσεις: είτε ο υπάλληλος δεν θα συνεχίσει στην εταιρία, είτε ακόμη χειρότερα δεν θα συνεχίσει όλη η εταιρεία. Οι περισσότεροι νομίζουν ότι όλα είναι θέμα δικαιωμάτων -σαφώς είναι ΚΑΙ δικαιωμάτων- αλλά υπάρχουν και οι υποχρεώσεις.

Εγώ ανήκω στην γενιά των 700€ αλλά ευτυχώς μεγάλωσα από την γενιά των μεγάλων επιτευγμάτων στην Ελλάδα της δεκαετίας 1985-1995. Αυτή η γενιά με έμαθε ότι πρέπει να δουλεύεις σκληρά και δυναμικά όντας ο μόνος δρόμος για την επιτυχία και την ανταμοιβή. Με έμαθαν ότι να αναλαμβάνω τις ευθύνες μου, να μαθαίνω από τα λάθη μου και το βασικότερο όλων να μην δικαιολογούμαι διότι για ότι μας συμβαίνει φταίμε μόνο εμείς και κανείς άλλος.

Όπως λέει και ο κύριος Ντένης Μαλαματίνας (ένα από τα στελέχη που έχουν διοικήσει μερικές από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές στον κόσμο όπως την PepsiCo και την DiageoPlc και σήμερα συνεργάζεται με τον Ανδρέα Βγενόπουλο στην MIG) «Αξιοκρατία, λέω και εγώ στα παιδιά μου, όπως έλεγαν και οι γονείς μου σε εμένα. Ποτέ μην ρίχνετε τις ευθύνες στους άλλους. Να αναλαμβάνετε τις ευθύνες σας. Σηκωθείτε όρθιοι και έπειτα από μια πτώση. Δεν χρειάζονται δικαιολογίες. Μην συγκεντρώνετε την προσοχή σας στα προβλήματα. Επικεντρωθείτε στην λύση τους». Αν την δύναμη του μυαλού που έχουμε εμείς οι νέοι δεν την σπαταλάγαμε στις δικαιολογίες και στα προβλήματα αλλά την εφαρμόζαμε στην επίλυση τους τότε θα μπορούσαμε να μιλάμε για μια γενιά των 700+x ευρώ. Μια γενιά που θα μπορούσε να έχει όσα επιθυμεί, και όσα ονειρεύεται.